İktibas
İktibas
İktibas
İktibas
İran atasözü:
“Kesê ki İstanbul ra yêk bar dide-başed; ya der İstanbul mimired, ya der râh-ê İstanbul mimired, ya bâ hesret-ê İstanbul mimired.”
“İstanbul’u ömründe bir kere görmüş olan; ya İstanbul’da ölür, ya İstanbul’a gelirken ölür, ya da İstanbul hasretiyle ölür.”
sohrab sepehri
çeviri: serdar okuyucu
gülistane’de
ovalar ne geniş
dağlar ne yüce
nasıl da ot kokuyor gülistane
ben bu köyde bir şeyin peşindeydim:
belki bir düşün,
bir ışığın,
bir çakıltaşının,
belki bir gülümsemenin.
karakavakların arkasından saf bir aymazlık çağırıyordu beni
bir kamışlığa dayandım, yel esiyordu, kulak kabarttım:
kimdi benimle konuşan?
bir kertenkele süzüldü
düştüm yola
yolüstünde bir yoncalık
sonra bir hıyar bostanı, çiçek açan çalılar ve toprağın unutkanlığı
bir suyun kenarında çıkarıp çarıkları oturdum
ayaklarım suda:
“nasıl da yeşilim bugün!”
tenim ne kadar da uyanık
erişmesin dağın ardından bir keder
ağaçların arkasında kim var?
hiç. tarlada bir inek otluyor
yaz öğlesi
gölgeler bilir nasıl bir yaz olduğunu
lekesiz gölgeler
temiz ve aydınlık bir köşe
duygunun çocukları! oyun yeri burasıdır
boşuna değil yaşam:
şefkat var, elma var, inanç var
evet, şakayık durdukça yaşamalı.
suyun ayak sesi
sohrab sepehri
çeviri: serdar okuyucu
annemin sessiz geceleri için!
kaşanlıyım
geçinip gidiyorum
bir lokma ekmeğim, azıcık aklım,
iğne ucu kadar bir zevkim var.
ağaç yaprağından iyi bir annem,
akan sudan iyi dostlarım var.
ve bir de bu yakınlarda bir tanrım:
şu şebboyların arasında, o ulu çamın altında
suyun bilincinin üzerinde, otun yasasının üzerinde.
ben müslümanım.
kıblem kırmızı bir güldür
namaz yerim bir pınar, mührüm nur
seccadem ova.
ben pencerelerin kalp atışıyla abdest alırım
namazımın içinden ay akar, tayf akar.
bütün zerreleri billurlaşır namazımın,
namazımın arkasında taş görünür:
ben namazımı
rüzgar servinin minaresinde ezanını okuduğunda kılarım
otun başlama tekbirinden,
dalganın “kad kamet”inden sonra kılarım.
